In het hart van een dicht, schaduwrijk bos, gingen Agung en Arip aan een wandelavontuur dat hen zou leiden naar de huiveringwekkende ontdekking van het South Meraung -dorp. Het dorp, gehuld in mysterie en fluisterde alleen rond in gedempte tonen door de lokale bevolking, zou een plek zijn waar de sluier tussen de levenden en de doden gevaarlijk dun was.
Terwijl de zon onder de horizon dook, waagden lang, griezelige schaduwen over de bosbodem, Agung, altijd de meer avontuurlijke van de twee, waagde van de gebaande paden. Zijn nieuwsgierigheid werd gewekt door verhalen over het dorp, hij wilde zien of de legendes enige waarheid hadden. Maar terwijl de duisternis het bos omhulde, besefte Agung dat hij hopeloos verloren was. Paniek begon en zijn oproepen om hulp werden ingeslikt door de onderdrukkende stilte van het bos.
Ondertussen besloot Arip, die zich steeds meer zorgen te maken over de afwezigheid van zijn vriend, om naar Agung te zoeken. Gewapend met een zaklamp en een hart vol vastberadenheid, dook Arip in het bos en riep de naam van Agung. Hoe dieper hij ging, hoe meer de lucht leek te verdikken met een ongeziene aanwezigheid, alsof het bos zelf hem in de gaten hield.
Plots struikelde Arip op een smal, overwoekerd pad dat hem naar voren leek te wenken. Hierna bevond hij zich al snel aan de rand van het dorp South Meraung. Het dorp was griezelig stil, zijn vervallen huizen werpen onheilspellende schaduwen in het maanlicht. Arip's hart racete toen hij voorzichtig het dorp binnenstapte, zijn zaklamp balkte over de verlaten structuren.
Terwijl hij zocht, voelde Arip een koude rilling over zijn rug rennen. De lucht was gevuld met gefluister, stemmen die uit het niets en overal in één keer leken te komen. Hij ging door, gedreven door de noodzaak om Agung te vinden en uit deze verlaten plek te komen.
Toen hoorde hij het - een vage roep om hulp. Na het geluid ontdekte Arip Agung gevangen in een oud, afbrokkelend huis. Agung's gezicht was bleek, zijn ogen wijd van angst. Hij fluisterde verwoed over het zien van spookachtige figuren en het horen van de gekwelde kreten van de lang verloren inwoners van het dorp.
Samen probeerden ze te ontsnappen, maar het dorp leek tot leven te komen met kwaadaardige energie. Deuren sloegen op zichzelf dicht en schaduwen bewogen met een eigen leven. Het gefluister werd luider, meer aandringend, alsof de geesten boos waren op hun inbraak.
Net toen hoop verloren leek, vond Arip een verborgen doorgang die hen uit het dorp leidde. Ze renden, niet durfden terug te kijken, totdat ze veilig weg waren van het dorp South Meraung. Hijgend en geschud, beloofden ze nooit te spreken over wat ze hadden gezien en gehoord, wetende dat sommige geheimen het best worden begraven in de schaduw van het vergeten dorp.
Vanaf die dag droegen Agung en Arip de spookachtige herinnering aan het dorp South Meraung, een plaats waar de lijn tussen de levenden en de doden vervaagde, en waar gevaar op de loer lag in elke schaduw.
