Ridley Scott's Lost Dune: onthullen een 40-jarig geheim
Deze week is vier decennia sinds David Lynch's Dune in première, een kassa -flop die later een toegewijde cult -aanhang cultiveerde. Het sterke contrast met de recente aanpassing van Denis Villeneuve heeft de hernieuwde interesse in de geschiedenis van de franchise gewekt. Dit artikel duikt in een voorheen onbekend hoofdstuk: Ridley Scott's verlaten Dune Project.
Dankzij de ontdekking van een ontwerpscript van 133 pagina's door Rudy Wurlitzer (van de Coleman Luck Archives van Wheaton College), worden details van Scott's visie, ontwikkeld gedurende zeven tot acht maanden, uiteindelijk onthuld. Dit script, een belangrijke afwijking van het originele scenario van Frank Herbert, biedt een unieke interpretatie van het verhaal.
Scott, vers van het succes van Alien , erfde een scenario dat zowel trouw was aan het boek als cinematisch onhandig. Hij nam Wurlitzer in dienst voor een volledige herschrijving, gericht op een tweedelige aanpassing. Het script, door Scott beschreven als "behoorlijk verdomd goed", slaagde er uiteindelijk niet in Universal Studio -ondersteuning te krijgen, wat leidde tot het verlaten. Verschillende factoren hebben bijgedragen aan de ondergang van het project, waaronder persoonlijke tragedie, locatiegeschillen, budgetoverschrijdingen en de allure van andere projecten. Een belangrijke reden, volgens universele executive Thom Mount, was het gebrek aan enthousiaste receptie van het script echter.
Een opnieuw bedacht Paul Atreides
Scott's Dune opent met een droomsequentie met apocalyptische legers, waarbij Paulus 'bestemming wordt voorspeld. Het script is visueel rijk en toont Scott's kenmerkende stilistische dichtheid. Paul Atreides, in tegenstelling tot de weergave van Timothée Chalamet, wordt afgebeeld als een zevenjarige, die een proces ondergaat door de dominee moeder. Deze versie benadrukt Paul's "Savage Innocence" en assertieve aard, in tegenstelling tot Lynch's meer kwetsbare afbeelding. Het script bevat een flash-forward die Paul's training en uiteindelijke beheersing van zwaardvechten toont, die zelfs Duncan Idaho overtreft.
Een cruciale draai: de ondergang van de keizer
Een aanzienlijk afwijking van het bronmateriaal is de introductie van de dood van de keizer als de centrale katalysator. Dit evenement veroorzaakt de reeks gebeurtenissen die leidt tot de ondergang van de atreides. Het script toont de dood van de keizer, de bijeenkomst van de grote huizen en het daaropvolgende politieke manoeuvreren. Het voorstel van de Baron Harkonnen om de kruidenproductie van Arrakis te delen, wordt afgewezen door Duke Leto, waardoor het toneel is voor conflicten. Een memorabele lijn, opvallend vergelijkbaar met een in de film van Lynch, onderstreept het belang van het kruid: "die duin bestuurt, regelt het kruid en die het kruiden bestuurt, regelt het universum."
De navigator en arrakis
Het script heeft een gedetailleerde weergave van de Guild Navigator, een kruiden-gemuteerd wezen, gevisualiseerd als een humanoïde figuur die in een transparante container drijft. De methode van de navigator om de cursus van de Heighliner te plotten via muzikale intonaties voegt een uniek element toe. De aankomst op Arrakis onthult een middeleeuws geïnspireerde esthetiek, die de nadruk legt op zwaarden, feodale gewoonten en ecologische zorgen. Liete Kynes 'introductie van Chani benadrukt de verwoeste omgeving van de planeet en het potentieel voor ecologisch herstel. De vlucht door de woestijn, met als hoogtepunt een zandwormaanval, toont de kenmerkende visuele stijl van Scott.
Geweld en sociaal commentaar
Het script bevat scènes van stedelijke squalor en sociale ongelijkheid, die inspiratie haalt uit The Battle of Algiers . Een belangrijke bargevechtscène, met Paul en Duncan, introduceert Stilgar, de Fremen -leider. De weergave van de straten van Arakeen als "getto's" met daklozen en klassenconflicten voegt een laag sociaal commentaar af zonder andere aanpassingen. De scène waarin de hertog en Jessica Paulus verwekken, wordt expliciet afgebeeld, waardoor een schril contrast met andere versies wordt gecreëerd.
De diepe woestijn en de fremen
De ontsnapping van Paul en Jessica in de woestijn is intens afgebeeld, met een aangrijpende crashlanding en een wanhopige strijd om te overleven. De ontmoeting met de zandworm is een krachtig moment en benadrukt Paul's moed. Het script laat de incestueuze relatie weg tussen Paul en Jessica, een belangrijke afwijking van eerdere versies. De ontmoeting met de fremen, het duel met Jamis en de daaropvolgende integratie in de stam zijn allemaal levendig afgebeeld. Het water van de levensceremonie, met een gender-buigende sjamaan en een gigantische zandworm, toont de surrealistische en mystieke elementen van het script.
Een andere Paul, een andere duin
Scott's Dune , zoals voorgesteld door Wurlitzer, presenteert een donkerder, gewelddadiger en politiek geladen verhaal. Paul is minder een terughoudende held en meer een assertieve, zelfs meedogenloze leider, bereid om offers te brengen om zijn doelen te bereiken. De nadruk van het script op ecologische zorgen, politieke intriges en spirituele elementen biedt een uniek perspectief op het werk van Herbert. Hoewel het aanzienlijk afwijkde van het bronmateriaal, bood het een gewaagde, volwassen visie op duin die uiteindelijk te onconventioneel bleek voor de studio. De erfenis van deze verloren aanpassing blijft een fascinerende voetnoot in de geschiedenis van Dune , die de vele mogelijke interpretaties van het complexe en duurzame meesterwerk van Herbert benadrukt. De vrijmoedigheid van het script en de unieke benadering van het bronmateriaal suggereren een film die, hoewel misschien commercieel riskant, een visueel verbluffende en thematisch rijke ervaring zou zijn geweest. 
