Dit stuk onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl een onuitwisbaar stempel heeft achtergelaten op de cinema. Het artikel begint met het benadrukken van een cruciale scène uit Twin Peaks , met het vermogen van Lynch om subtiel onrust en mysterie te weven in schijnbaar gewone situaties. Deze "Lynchiaanse" kwaliteit, een mix van het alledaagse en het surrealistische, is een terugkerend thema gedurende zijn werk.
De tekst duikt vervolgens in de moeilijkheid om 'Lynchian' te definiëren, met het argument dat het eenvoudige stilistische elementen overstijgt en een bredere, verontrustende sfeer omvat. De auteur contrasteert dit met termen als "Spielbergian" of "Scorsese-achtig", die gemakkelijker verbonden zijn met specifieke filmische technieken. "Lynchian," suggereert echter een dieper, meer doordringend gevoel van onbehagen en dromerige vreemdheid.
Het artikel vertelt persoonlijke ervaringen met de films van Lynch, waaronder de gedeelde reis van een vader en zoon door Eraserhead en Twin Peaks , die de tijdloosheid en bijzondere aantrekkingskracht van zijn werk benadrukt. De discussie raakt Twin Peaks: The Return , met nadruk op Lynch's verzet van conventionele verhalende structuren en zijn niet aflatende toewijding aan zijn artistieke visie.
De auteur contrasteert de onconventionele benadering van Lynch met zijn ervaring met het regisseren van Dune , een commercieel mislukte maar nog steeds duidelijk "Lynchiaanse" film. Het artikel vermeldt het boek Een meesterwerk in wanorde , dat zich verdiept in de uitdagingen die worden geconfronteerd tijdens de productie van dune . De discussie verschuift vervolgens naar de schoonheid en verontrustende aard van de beelden van Lynch, die de olifantenman noemt als een voorbeeld van zijn vermogen om zowel ontroerende als verontrustende verhalen te creëren.
Het stuk benadrukt de nutteloosheid om het werk van Lynch binnen gevestigde genres te categoriseren, maar erkent de onmiskenbare kwaliteit die zijn films direct herkenbaar maakt. De auteur analyseert Blue Velvet , en benadrukt het contrast tussen zijn schijnbaar idyllische setting en de donkere onderbuik die het onthult. De invloed van de tovenaar van Oz op het werk van Lynch wordt ook genoemd.
Er is een peiling inbegrepen, die lezers uitnodigt om hun favoriete David Lynch -film te delen.
Het artikel wordt afgesloten door na te denken over de impact van Lynch op de volgende generaties filmmakers. De auteur merkt op dat Lynch is overgestapt van beïnvloed door eerdere meesters om zelf een invloed te worden, wat aanleiding gaf tot de term 'Lynchian'. Het stuk citeert verschillende eigentijdse films die een "Lynchiaanse" gevoeligheid vertonen, waaronder Ik zag de tv -gloed , The Lobster , The Lighthouse , MidSommar , het volgt , onder het Silver Lake , Saltburn , Donnie Darko , Love Lies Bleeding , enemy , en Maelstrom .
Het artikel positioneert Lynch uiteindelijk als een significant figuur dat het einde van een tijdperk markeert, wiens invloed zal blijven vormen om toekomstige films te vormen. De auteur drukt de wens uit om te blijven zoeken naar de "Lynchische" elementen die op de loer liggen onder het oppervlak van het dagelijkse leven en de bioscoop.
